Kun je samen verder als een van beiden is vreemdgegaan? Kun je de ander die is vreemdgegaan weer gaan vertrouwen? Wij geloven van wel.
Ontrouw/vreemdgaan is als een tornado die door je relatie vaart. Deze vergelijking maakte mijn collega Sijko-Jan Hoeksema in zijn blog. De vergelijking trof me meteen. De beelden van de verwoestende kracht van een tornado komen jaar na jaar weer voorbij: totaal verwoeste huizen, verstrooide bezittingen. Waar begin je met opruimen als dat je overkomt?
Wanneer een tornado je leven treft, ben je in shock. Een enorme crisis treft je leven; je staat er bij, kijkt er naar en het is net of je in een foute film zit. Alsof jij het niet bent die dit overkomt. En je hebt tijd nodig om dit te verwerken.
Als je partner vreemdgaat is dat ook een tornado die je leven treft. Je relatie komt onherroepelijk in een crisis terecht. Alles ligt in puin. En waar begin je dan met elkaar? Je hebt tijd nodig om te beseffen wat je is overkomen en om dat een beetje een plekje te geven.
1. Kan een relatie herstellen als één van beiden vreemd is gegaan?
Het antwoord hierop is volmondig JA. Een relatie kan zich herstellen en ik heb vele voorbeelden hiervan gezien. Wanneer stellen de juiste lessen trekken uit het vreemdgaan, kan de relatie zich zelfs verdiepen!
2. Hoe lang duurt het herstel van vreemdgaan?
Herstellen kan, maar je moet er de tijd voor nemen. Gemiddeld duurt herstel tussen de zes maanden en twee jaar.
3. Hoe ga je om met alle emotie en pijn die door het vreemdgaan opkomen?
Als je partner is vreemdgegaan horen heftige emoties erbij. Het probleem is dat mensen de neiging hebben grote beslissingen te nemen wanneer ze in een crisis zitten. Zo nam een vrouw die bedrogen was door haar vriend publiekelijk wraak door haar vriend op zijn werk met videobeelden te confronteren. Een begrijpelijke reactie, maar ook vernietigend. Het is van belang om juist geen grote en ingrijpende beslissingen te nemen.
Belangrijk is dat je veel mer elkaar en anderen praat over je gevoelens. Praten, praten en nog eens praten. Emoties moeten verwerkt worden. En dat doe je onder andere door te delen wat je is overkomen.
3. Hoe ga je om met je eigen boosheid en de boosheid van je partner als je bent vreemdgegaan?
Boosheid is een gezonde emotie. Je hebt boosheid nodig om je grenzen aan te geven, jezelf te wapenen en te beschermen. Dus het is goed dat je boos bent. Gewoon uiten is een goed idee. Dat is wat anders dan in woede terecht te komen. Edith Eger (een overlever van Auswitz) zegt zelfs dat je woedend moet kunnen zijn om uiteindelijk te kunnen vergeven.
Als je partner dus boos op je is het beste de boosheid te accepteren en te verdragen. Ga je niet verdedigen of te veel uitleggen. Begrijp dat je partner boos is en geef daar erkenning voor.
Als je merkt dat je er samen niet uitkomt is het slim hulp van een therapeut te zoeken.
4. Wie moeten we van het vreemdgaan vertellen?
Als je leven in puin ligt doordat een van beiden is vreemdgegaan, heb je houvast nodig. Mensen die je steunen. Het is daarom van groot belang dat je in deze crisis minimaal één belangrijke ander betrekt die je steunt. Te veel mensen betrekken is echter een risico. Voor je het weet krijg je twee kampen. Kampen die lijn recht tegenover elkaar staan. En als je dan weer naar elkaar toe groeit krijg je last van die kampen.
5. Moet ik mijn partner die is vreemdgegaan vergeven?
Wil je me vergeven is één van de vragen die al snel gesteld wordt door de partner die is vreemdgegaan. En heel vaak wordt deze vraag ook nog met JA beantwoord. Het lastige alleen is dat herstellen van vreemdgaan tijd kost. En dat herstellen alleen maar kan door emoties te uiten. Te snel ja zeggen op vergeving gaat later tegen je werken. Persoonlijk zie ik vergeven niet als een daad die op zich staat, maar als een proces waarin je samen praat over de pijn en het verdriet. Vergeven is geen daad, maar een gevolg van dit proces. Zeg dus niet te snel ja op de vergevingsvraag van je partner die ontrouw was. Dwing de ander ook niet je te vergeven.
6. Welke details over het vreemdgaan moeten er gedeeld worden?
Er zijn twee uitersten. Er zijn mensen die alles willen weten wat de ander gedaan heeft en er zijn mensen die niets willen weten. Mijn principe is dat op hoofdlijnen alles over het vreemdgaan gedeeld moet worden, maar dat je op moet passen met details. Voor je het weet heb je als bedrogene een film in je hoofd die je er niet meer uit krijgt. Te weinig vertellen is ook een risico. Je loopt namelijk dan altijd het risico dat er opeens nog een “lijk uit de kast komt”.
Wanneer vreemdgaan je leven treft moet je de tijd nemen om de schade op te nemen en de eerste stappen naar herstel te zetten. In het wilde weg opruimen, afbreken of bij de pakken neer gaan zitten is dan niet helpend. Wel begrijpelijk! De schade moet getaxeerd worden en er moet rust komen in de crisis. Zoals ik al zei heb ik voor stellen in deze crisisfase een online-programma ontwikkel “Samen door de wanhoop heen. Het programma helpt stellen stap voor stap door de crisis heen. Geeft hoop en antwoord op de vragen die bijna alle stellen hebben wanneer ze met vreemdgaan geconfronteerd worden.
Je kunt dit programma zelf volgen, of onder begeleiding van een van onze therapeuten.
Wil je specifiek met mij werken? Kijk dan op deze pagina voor de mogelijkeden
Waar moet je beginnen met puinruimen?
Waar ik dan eerst aan denk is: bij jezelf… je afvragen of je de ander wel genoeg aandacht hebt gegeven. Zeggen dat je het jammer vind dat de ander zich nu van je afgekeerd heeft. En vragen of hij mogelijk kan breken met dat vreemdgaan. Dat vraagt veel zelfoverwinning, omdat je je gekwetst voelt en miskend. Maar het is het enige wat je kunt doen. Vraag je partner, die vreemd is gegaan om te vertellen wat je hem / haar tekort hebt gedaan en hoe hij / zij er toe is gekomen om zich van jou af te keren. Misschien valt er iets te repareren. Dat zal niet eenvoudig zijn. Je kunt er hulp bij vragen. Het kost ook tijd om het te verwerken en de relatie weer te herstellen.
Als de vreemdganger blijft bij zijn gedrag, is het zaak om jezelf te herpakken, met hulp van God en steun van anderen en opnieuw te beginnen, alleen…en te zorgen voor goede aandacht voor de kinderen. Misschien heb je zelf ook het gevoel dat je relatie je niet gebracht zou hebben tot een optimale intieme verbintenis, waarin je alles kon delen. Misschien heb je je door je gevoelens laten leiden door verliefdheid en niet door je verstand en gevoel beide en is het de verkeerde match geweest. Dat komt vaak voor. Het huwelijk is kwetsbaar. Daarom moet je er altijd samen voor vechten en goed op elkaar letten of het goed gaat met de ander.
Beste Jeannette,
Wat ik heel mooi in je reactie vind is dat je de juiste vragen stelt aan degene die bedrogen is. Waarin heb ik dingen laten liggen. Dat is de juiste vraag. Alleen kan niet iedereen meteen al naar die vraag kijken. Maar het is de vraag aan beide partners. Waarin zijn we elkaar kwijt geraakt.
Hallo m’n man is vreemd gegaan met de schoonmoeder van onze dochter. Hij heeft nu verschrikkelijk veel spijt. Loopt zelfs bij een psycholoog. Hij snapt en begrijpt zelf nie hoe hij dit heeft kunnen doen want onze relatie was goed. Hoe ga ik hier mee om en hoe kan ik hem dit ooit vergeven?
Beste Antje,
Wat een nare situatie! Ik begrijp je vraag heel goed. Mijn ervaring heeft me geleerd dat vergeven een proces is waarin jij je pijn moet kunnen hebben en uiten en hij daar ook steunend in moet kunnen zijn. Ik heb een kort e-book geschreven over herstel van vertrouwen, en daarin schreef ik het volgende over vergeven:
“Wil je me vergeven?” Het wordt vaak snel gevraagd. En sommige bedrogen partners zijn ook snel in het uitspreken van vergeving. Vergeving is echter niet iets dat je zomaar op een moment, midden in de crisis kunt doen. Veel mensen doen dat wel, maar gaan later twijfelen aan hun vergeving. En terecht.
In de afgelopen jaren ontdekte iets over vergeving wat voor mij van grote waarde is geworden. Ik leerde dit van de Zuid-Afrikaan Desmond Tutu, die erover schreef in Het boek van vergeving (2015). Ik groeide zelf tijdens de apartheid op in Zuid-Afrika, en maakte bewust de ommekeer mee. Na de val van de apartheid was er de angst van de blanke bevolking (die ik zelf ook wel wat meevoelde): nu volgt wraak. Maar die kwam niet, dankzij mensen als Mandela en Tutu. Het waren mensen die grote ellende hadden meegemaakt, maar niet bitter waren geworden. Ze waren groter geworden, liefdevoller en menselijker.
Wat zij geleerd hadden, en ik weer van hen, is dat je bij onrecht maar twee opties hebt. Ofwel leven in vrijheid, wat betekent dat je de pijn draagt en de verantwoordelijkheid neemt ervan te genezen. Ofwel leven in wrok en bitterheid, waarmee je verwordt tot het niveau van de daders.
Zo maakte ik een bedrogen man mee, die zo boos was om het vreemdgaan van zijn partner dat hij daarna een verterend vuur voor zijn partner werd. Een signaal van optie twee.
De alternatieve route begint volgens Tutu met twee fundamentele stappen. Allereerst je verhaal vertellen. Ten tweede je pijn benoemen. Vergeven kan volgens Tutu alleen door veel tijd te besteden aan je verhaal en je pijn. En door erkenning voor je pijn te krijgen, erkenning van degene die jou pijn gedaan heeft. Ik leerde van Tutu hoe belangrijk het is dat je je verhaal vertelt, je pijn benoemt en in de ogen van de ander jouw verdriet weerspiegeld ziet.
Via het online-programma dat ik ontwikkeld heb (www.relatieherstelacademie.nl) besteed ik en hele module aan vergeven! Maar misschien kunnen we je ook helpen middels een oriënterend gesprek.
Natuurlijk, het probleem ligt altijd bij jezelf. Een Goddelijk uitgangspunt waar we vroeger in het biechthokje wel raad wisten.
Moet ik mijn partner vragen waar ik hem of haar tekort heb gedaan nadat hij me een klap in mijn gezicht heeft gegeven? Turn the other cheeck is het devies van de dame hierboven. Zoek vooral de fout van een ander bij jezelf….en je blijft met je eigen schuldgevoel zitten en geeft de ander de mogelijkheid om zijn fout te projecteren op jou, zodat jij straks de verantwoordelijke -excuus, schuldige- bent in het hele proces waar hij of zij de handjes niet thuis kon houden, of ‘zo goed kon praten met iemand anders’.
EN als het dan niet lukt, dan kan zij of hij vevolgens makkelijk afscheid nemen, want uiteindelijk lag het aan de ander.
Kortom; way to go, typische vergevingsgezindheid die nergens op is gebaseerd.
Of oals Rowwen heze het zegt ; uuteindelijk kom je toch bij owzelf terecht…los het op, met of zonder de ander, maar ga niet de halve zachte uithangen….
Ben het zo met je eens!!! Ik ben in relatiebtherapie geweest en daar werden ook mijn tekortkomingen vergroot zodat zijn schuldgevoel kleiner werd. Iknword echt zoo boos om het feit dat er eigenlijk wordt gezegd dat het een beider probleem is…dit klopt niet er is mij zelfs verteld door een profesional dat ik dan had moeten afspreken dat ik dat niet zou accepteren(?)…maar bij de abtenaar die ons trouwde in bijzijn van onze dierbaren hebben we toch trouw en loyaliteit belooft! Is dat dan geen afspraak…..en sommige reacties vindt theoretisch prachtig…maar betekent het dan niet je misschien murw geslagen bent en eigenlijk vindt dat je het verdient….sorry voor mijn geraas maar dit raakt mij
Het drama van de geïnstitutionaliseerde monogamie wordt in dit blog volledig bevestigd, het idee ‘vreemdgaan is vreselijk’ enorm versterkt. De term ‘vreemdgaan’ alleen al is bijzonder diskwalificerend, de veroordeling zit er al helemaal ingebakken. Het feit dat dit zo erg wordt gevonden heeft te maken met je uitgangspunten. En die komen er vaak op neer dat je je partner wilt claimen, die is helemaal voor jou en voor niemand anders. Dat is geen echte liefde, dat is angst. Als je echt volledig van iemand houdt kun je niet anders dan die ander de volle vrijheid gunnen. En jezelf ook. Daarvoor moet je bijna altijd eerst wel door een heel pijnlijk proces heen, en de schok van ‘vreemdgaan’ kan daartoe een begin vormen.
Onderzoek vooral jezelf, je eigen angsten en de ideeën die op die angsten gebaseerd zijn. Dan valt er een prachtige wereld vol liefde te winnen.
Beste louis.
In een groot deel in je reactie kan ik met je meegaan en is in mijn ogen ook een van de zienswijzes.
Natuurlijk is het je eigen gevoel, je eigen angst en/of verdriet om de ander kwijt te raken, bij bedrogen te zijn.
Maar dat hoeft niet negatief uitgelegd te worden. Dat hoeft geen claimen van de ander te zijn.
Het is de liefde, uit die liefde dat je die ander het allerbelangrijkste plekje in je leven hebt gegeven, of dat het zo is gegroeid. Je partner is de speciaalste persoon in je leven; je maatje, je beste vriend, degene die je het beste kent, degene die je vertrouwt, degene die je alles -inclusief jezelf…je hart-toevertrouwd.
…tot dat moment…
Want dan ineens is àlles alles waarin geloofde dat jullie samen deelden, ineens uitelkaar te spatten…niet waar te zijn. Alsof de persoon die je geliefde is opeens een totaal vreemde voor je lijkt te zijn geworden.
Nooit had je verwacht zò gekwetst en verraden te worden door die ene persoon die je zo dierbaar was en je je hart had toevertrouwd. Beetje bij beetje komt het besef dat al die plotseling onstane vreemde gedragingen van je partner, die onsamenhangende of vage verhalen, die aparte geur die soms om hem hing als hij thuiskwam, dat rare gedoe met dat hij zijn telefoon opeens begon ‘tevergeten’/verstoppen…
Ineens komt het besef dat je al een lange tijd bent voorgelogen en bedrogen..
Nee, Louis…het zijn de leugens die je verteld zijn en de lange tijd die het al gaande was dat degene die bedrogen is, zo totaal radeloos verdrietig,lamgeslagen en ontreddert is. Want haar wereld voelt voor haar ingestort te zijn en met haar intense verdriet niet bij haar maatje terecht kan zoals ze anders zou doen omdat juist híj degene is waarom zij nu zo’n verdriet heeft.
Daarbij gaat claimen hand-in-hand met egoïsme en dat is een enorm verschil met liefhebben uit liefde in beleving van een relatie en de beleving/het lijden bij bedrogen worden.
Helemaal eens Louis!
In alle gevallen heb je t ook bij jezelf te zoeken.
Waarom komt dit op je pad, wat is mijn rol hierin, etc.
En exclusiviteit komt zeker voort uit angst.
Eigen verantwoordelijkheid nemen voor alles wat er in je leven gebeurd. Je trekt t namelijk zelf aan.
Have a free and happy Life!
Eigen verantwoordelijk nemen is inderdaad belangrijk. Dat geldt ook voor degene die vreemd gaat. Als de één polyamorie ziet als basis van liefde en de ander monogamie. Dan zal hier op en en eerlijk over gesproken moeten worden.
Als degene die vrije liefde bedrijft dan echter vanuit liefde handelt zou deze het niet stiekem achter de rug van een ander doen. Zeker niet als bekend is dat deze persoon dit niet wil. Dat is geen liefde maar egoïsme.
I really like and appreciate your blog post.Thanks Again. edbdddgeedeg
Appreciating the time and energy you put into your blog and in depth information you provide. It’s good to come across a blog every once in a while that isn’t the same unwanted rehashed information. Excellent read! I’ve saved your site and I’m adding your RSS feeds to my Google account. bkacggdkkkbgfaeb
Het bleek bij mij echt een lastig proces te zijn. Op zo’n moment weet je gewoon erg lastig wat je er mee aanmoet. Ga ik door met de relatie of stoppen we er mee. Goede begeleiding kan dan echt een uitkomst bieden.
Helaas is het ons ook overkomen. Mijn vrouw (15 jaar meegetrouwd) is 6 maanden lang vreemdgegaan met een vader die ze tegenkwam tijdens een voetbalwedstrijd van ons zoontje. Ik ken hem notabene ook via het voetbal. Het begon met dat hij contact met haar zocht via Facebook na een gesprek langs het veld en van het één kwam het ander. Ze ontmoetten elkaar eens in de week ongeveer op een afgelegen parkeerplek vlak en hadden korte vrijpartijtjes voordat ze van haar werk weer naar huis ging. Ik kwam er achter toen ik een chatsessie op haar telefoon ontdekte.
Het is nu 5 maanden later en er valt nog veel te verwerken. Mijn vrouw heeft ontzettend veel berouw getoond en er direct een punt achter gezet. Ik ben na mijn intense woede en verdriet over mijn trots heen gestapt omdat ik nog ontzettend veel liefde voor haar voel. Ons huwelijk was ook helemaal niet slecht, heel liefdevol zelfs. Onbegrijpelijk dat zo iets kon gebeuren! Het was voor haar ook geen verliefdheid, het ging haar om de extra aandacht en de afleiding. Heel cliche: ze stond niet stil bij de mogelijke consequenties. Voor ons trouwe partners onbegrijpelijk, voor de daders van ontrouw waarschijnlijk heel herkenbaar.
Ik zat uiteraard boordevol vragen en tijdens flink wat scheld- en huilsessies kwamen we er achter dat het echt iets is wat met het zelfbeeld van mijn vrouw te maken had. In therapie zijn we er achter gekomen dat ze uit een verkeerde vorm van rebellie een leegte probeerde op te vullen. De leegte bleek een jarenlange depressie te zijn die sluimerde zonder dat ze het doorhad. De therapeut heeft ons enorm geholpen, maar ja de woede en het verdriet borrelen geregeld nog op. Gelukkig is er ook veel verbinding en is de liefde ook weer heel intens. We willen met elkaar door, maar uiteraard mag zo iets nooit meer gebeuren. Ik wil wel zeggen dat ook ik altijd geroepen heb dat ik zo iets nooit zou pikken, maar soms zijn dingen in de realiteit toch niet zwart of wit. En als de liefde er echt nog is, er oprechte berouw is en de wil om met therapie 1. aan de slag te gaan met jezelf (de dader met name) en 2. met elkaar om de verbinding en het vertrouwen weer te herstellen, dan kom je echt ver. Uiteraard blijft het een zeer pijnlijk litteken (we praten er ook nog veel over, maar ik probeer dan vooral niet verwijtend te zijn, wel dat het mij nog steeds pijn doet, mijn mannelijkheid heeft aangetast alsook mijn trots en eer en dat ik het daar heel moeilijk mee heb op momenten) en niemand verdient het om hier slachtoffer van te worden, zeker niet als zoals bij ons er echt gewoon niets aan de hand was /is met ons huwelijk. Maar het is gebeurd en de waarheid is lelijk. We gaan nog steeds naar therapie, al is de frequentie nu wel aan het verlagen. We doen veel samen, genieten van elkaar, van de seks (ja gek genoeg is die alleen maar beter geworden) en van ons gezinnetje. Maar soms als ik mijn zoontje naar voetbal moet brengen of ik als een man zie die op hem lijkt, dan word ik weer helemaal eng van binnen herleef ik alles opnieuw. Ik kan alleen maar hopen dat dat met de tijd minder wordt. Ik wil namelijk door met mijn vrouw en zij met mij. De liefde gaat alles overwinnen, maar het blijft een proces, met ups en downs. Ik hoop dat ik anderen in ieder geval een hart onder de riem kan steken: het kan goed komen, maar dan moet je er wel allebei 100% voor gaan.
Beste Levi ,
Jouw berichten en woorden heeft mij echt geraakt jij zegt precies alles hoe ik me voel, ben aantal dagen geleden achtergekomen dat mijn vriend me bedrog en ook was/ is onze relatie meer dan geweldig en daarom is het dan zo onbegrijpelijk :/ ik probeer echt dag bij dag en veel communiceren maar blijft lastig vind ik …
Maar bedankt voor je openheid en je verhaal.
Gtjs Grace
Beste Grace, ik hoop dat je dit berichtje leest. Allereerst: een dikke knuffel. Wat wij, de bedrogen partners, meemaken is echt heel heftig. Wij zijn inmiddels bijna een jaar verder. Therapie is afgerond. Veel boven water gekomen. Ontzettend veel aan onszelf gewerkt en met elkaar aan elkaar. Onze relatie heeft echt weer een geweldige impuls gekregen. Ik dacht dat we een goed huwelijk hadden, maar deze is nu nog beter. Uiteraard wel met dat scherpe randje…..
We hebben ons jubileumfeest gevierd met onze dierbaren. Ook twee vakanties verder. Het belangrijkste wat ik je kan meegeven is, blijf elkaar vasthouden en blijf praten. Mijn vrouw bedankt me nog vaak voor mijn vergiffenis en mijn liefde, maar ik bedank haar ook voor haar openheid. Soms, als we in bed liggen, kan ik zomaar ineens in huilen uitbarsten, maar dan troost ze me. Ik ben dan ook niet verwijtend, maar laat me ook troosten. Ook zij moet soms getroost worden. Ze baalt er echt zo erg van dat zij de fout heeft begaan. Ze vindt het zo bijzonder dat ik het haar vergeven heb, maar ik zeg: echte liefde is elkaar blijven vasthouden. Ook als er wat aan de hand is, want dan moet je hard werken. En in de echte liefde heb je dat voor elkaar over.
Dank voor je reactie hier help je mij mee.
Ondanks het feit dat het bij mij om virtueel bedrog gaat, weet ik echt niet of het ooit nog goed kan komen. Het is inmiddels drie weken geleden en ik ben murw, weet niet wat te doen. Ik heb mijn echtgenoot niks te vertellen, we laten het huishouden “draaien”. Mijn zelfbeeld is om zeep, het vertrouwen verdwenen. In mijn ogen heb ik een partner in huis waar ik niet voor gekozen had, heb ik t gevoel een vreemde in huis te hebben. Ben benieuwd hoe jullie er uit zijn geraakt want ik heb het gevoel in cirkels te draaien. Het ligt allemaal op tafel en het is nu in mijn ogen “mijn probleem” want ik moet er nu zien mee om te gaan, mij er over te zetten. Zo onrechtvaardig. We hadden ook een zeer goeie relatie van 13j, waren beste maatjes. Ik weet niet waar en hoe begonnen met puin ruimen.
Mooi gezegd levi…! Die ellendige pijn en je trots idd…pff…dank voor je bericht.
Wat mooi omschreven. Ik zit nu in de situatie dat ik er net achter ben gekomen. Ik wil wel vergeven omdat onze liefde eigenlijk voor elkaar zo groot en diep is. Maar het wordt een hele zware weg om te bewandelen.
Beste Chrissie,
Het is inderdaad een zware weg. Maar als je het samen wilt kan het!
Als je hulp nodig hebt, of eens wilt sparren, dan staan wij voor je klaar. Vrijblijvend eens afstemmen kan altijd!
Ferdinand
Ik kwam op deze site omdat ik graag zou willen weten of een relatie na vreemdgaan ooit nog goedkomt of kan komen. Mijn inmiddels ex ging vreemd, maar zweeg in alle talen. Toch voelde ik zo ontzettend duidelijk dat er iets helemaal mis was. In zijn telefoon vond ik toen het bewijs. Ik was niet eens verbaasd want mijn gevoel had het mij allang verteld. Echter ondanks geconfronteerd te worden met de waarheid bleef hij ontkennen en maakte hij me ook nog op andere manieren het leven zuur. 11 maand later kreeg ik nog meer bewijs in handen hij had twee soa’s opgelopen. Ik dus ook. …. Het is bizar. Hoe veel ellende binnen een relatie was ik bereid te verduren? Waar zijn mijn grenzen al beginnen te vervagen? ….. Er was nog veel meer ongemak binnen deze relatie zoals zijn woedeaanvallen en manipulatie / chantage zelfs.
Over vreemdgaan denk ik vrij simpel : als beiden het doen, een zgn open relatie aankunnen dan zou het “moeten kunnen ” Anders. …. vragen om grote moeilijkheden. ….
Ik ben zelf “ vreemd gegaan” online. Met iemand die ik kende van vakantie. Hij werkte als ober, en via Facebook aan de chat geraakt. Ik ben er helemaal in op gegaan en maakte mezelf wijs dat hij mij aantrekkelijk vond en gek op me was. Ik heb hem pikante foto’s en filmpjes gestuurd van mezelf. Ergens wist ik dat ik fout zat maar bleef in die fantasie wereld doorgaan en hangen. En wilde mezelf aanpraten dat hij mij geweldig vond. Uiteindelijk kwam mijn vriend erachter, heel schokkend. Ik durfde niet open en eerlijk te zijn. Gaf schoorvoetend dingen toe, nadat mijn vriend het eerst uit me moest trekken. Het leek of ik in een spinnenweb terecht kwam, en ging over bijna alles liegen, de gekste dingen. Nu, bijna 5 jaar later worstelen we nog heel erg. Het vertrouwen is er nog helemaal niet, en de angst dat ik het weer ga doen is heel groot bij mijn vriend. Hij heeft in al die jaren zelf een invulling moeten geven aan zijn gedachtes wat er allemaal gebeurd en gedaan is met die andere man. En weet niet wat hij wel of niet moet geloven van wat ik gezegd heb.
Ik weet me echt geen raad en wil hem zo graag bij me houden en in mijn leven houden. Wat kan ik doen? Help me.
Beste Krismari,
Super dat je zo eerlijk bent over je worsteling. Zoals ik het hoor hebben jullie een deel van de verwerking wel gedaan, maar heb jij nooit eerlijk durven zijn. Daardoor is hij gaan trekken en heeft hij de angst gekregen dat er vast nog meer is. Natuurlijk is hij nu bang. Als ik het zo hoor dan moeten jullie nog aan de praat over wat er gebeurd is. Ik noem dat putgesprekken. Hij moet kunnen vertellen wat zijn angst is. Jij ook. In mijn online-programma is dat de module meeleven. Stellen die worstelen met vertrouwen raad ik altijd aan die te volgen. Je leert op een goede manier te praten over het gebeuren.https://relatieherstelacademie.nl/product/meeleven/
Praten over zoiets kwetsbaars is het meest moeilijke dat er is!
Als man zijnde heb ik dit ook ondergaan.
Ik herken het over de beelden invullen. Bij God heb ik geen idee wat ze allemaal gedaan heeft. Er zijn bewijzen die wijzen op vreemd gaan (Signalen, opeens boos om niets, teveel vragen stellen,.. afstand nemen, niet meer samen over koetjes en kalfjes praten) en opeens bleek ze een weekend weg. Na dat weekend heb ik berichten doorgelezen waaruit bleek waarom. Koetjes en kalfjes opeens met meerdere andere mannen. Leugens waarin zou staan dat de relatie op pauze stond,. en dat soort dingen meer. Valse beloftes, telkens gouden bergen maar puntje bij paaltje,. Afspraken die gemaakt werden op het laatste moment cancellen, te laat komen als het dan wel door ging. Was dus niet alleen fysiek vreemd gaan, maar ook emotioneel.
In mijn geval neemt de dame in kwestie totaal geen verantwoordelijkheid voor wat er gebeurd is. Gesprekken heb ik herhaaldelijk op aan gedrongen tijdens de relatie. Altijd ontkennen of boos worden.
Onbeschrijfelijk welk gevoel er aan vast zit om hier achter te komen.
Hierboven gaf iemand aan dat mensen die hier moeite mee hebben moeten leren dat liefde niet gebonden is aan één partner. En dat is een prima levensovertuiging. Alleen is niet iedereen genegen om die overtuiging aan te hangen.
Mijn ex was ook van die stroming bleek later. Ook zij heeft het uiteindelijk zelf vreemd gaan genoemd (al probeerde zij mijn pijn nog even extra aan te raken door te bewerend dat zij mij heeft gebruikt om vreemd te gaan op een ander).
Er is niks mis met poly amorie en er is niks mis met monogamie. Er is wel iets mis als de één poly wil en de ander mono. En dat degene die meerdere partners wil het dan stiekem doet achter de rug van de ander. Dat is geen liefde maar vals, zeker met de beredenering dat degene die het overkomt zogenaamd nog niet snapt dat monogamie maar een verzinsel is en maar even normaal moet doet.
ik heb net ontdekt dat mijn man 2 maanden geleden alleen op verlof was in thailand.
terug thuis is hij alleen gaan wonen, zogezegd om eens na te denken over ons 25 jaar huwelijk dat toch al niet meer zo goed ging. Nu ben ik er achter gekomen dat hij al een tijdje , ook al voor zijn vertrek in contact was met een thaise vrouw. Hij is nu aan het proberen om ze naar belgie te krijgen, nog maar voor een kort bezoek. wij zijn nog wel getrouwd maar ze zeggen al in hun aanbevelings brief dat de (verloofd zijn en gaan trouwen) hij weet niet dat ik er ben achter gekomen. Ik woon wel al apart van hem maar voel me zo rottig, hij zegt er natuurlijk niets van en blijft beweren dat hij alleen maar (tijdelijk) alleen woont en (misschien) dat we na de zomer het nog eens gaan bekijken. hoe moet ik dit proberen te verwerken? want ik wil het hem niet gunnen om te zeggen dat ik het al weet.
Beste Nikita,
Wat een lastige situatie. En heel pijnlijk om er zo achter te komen. Wat ik me afvraag is wat het je helpt om niet tegen hem te zeggen dat je het weet. Je zegt dat je hem het niet gunt, terwijl ik zou denken dat dit niet meer om gunnen gaat. Ik zou eerder zeggen dat open gooien misschien de enige kans is dit ergens te doorbreken en een kans te geven het goed te gaan verwerken. Wanneer je het namelijk open gooit weet je ook waar je precies aan toe bent. En kun je op basis daarvan ook overwogen beslissingen maken.
Persoonlijk denk ik dat we je het beste kunnen helpen door in contact te komen en zo met je mee te denken.
Onzekerheid is misschien nog pijnlijker dan de ontluisterende waarheid. De “minnares” komt met verhalen: hij ziet me graag en probeert me steeds te contacteren, hij heeft steeds gratis klusjes voor me gedaan en laatst uitgenodigd in een duur restaurant. De gratis klussen en restaurantbezoek geeft hij toe maar er waren geen gevoelens van zijn kant. Wie moet ik geloven?
Beste Nienke,
Wat een moeilijke vraag stel je. Ik kan alleen maar zeggen dat jij je eigen intuïtie moet geloven en vertrouwen. En als je hierdoor in een spagaat komt lijkt het mij verstandig er samen een keer met een deskundige over te praten. Maar begin bij je onderbuikgevoel!
Ferdinand
Na 17 jaar vond ik de kracht om een relatie te beëindigen die de laatste 7 jaar dat deze duurde ongelukkig was. Toch kregen we een dochter. Een prachtige meid die 7 was toen ik de relatie met haar vader beeindigde. Ik sliep toen al 3 jaar op de bank. Onze dochter heeft nooit in de gaten gehad hoe zeer alles fout zat in die relatie. Gelukkig voor haar. Zij verafgoodt haar vader en dat is prima. Het is niet mijn taak om haar door andere ogen te laten kijken. Zij moet haar eigen lessen leren.
Ik leerde een andere man kennen en voelde me geliefd en verliefd. Dit ging over in houden van. Hij heeft 3 kinderen die ik met open armen ontving. Ons uitgangspunt waren de kinderen, klikte dat dan pas mochten wij ook samen zijn. Godzijdank klikte het goed. We gingen samenwonen en zijn oudste zoon kwam bij ons wonen. Met betrekking tot zijn kinderen waren er behoorlijk wat hobbels op de weg en uiteindelijk kwamen ze onder toezicht vanwege de situatie bij moeder.
Toen kwam de volgende hobbel. Ik werd ziek: borstkanker, uitgezaaid. We hadden op dat moment 4 jaar een relatie en we verloofden ons. Ik kreeg een operatie waarbij eierstokken en baarmoeder verwijderd werden en ik kreeg antihormonen om de kanker te stoppen. Dat lukte, maar mijn libido is weg. Ik raakte met mijn 44 jaar in de overgang en veranderde van iemand die genoot van sex en makkelijk klaar kwam in iemand die er helemaal geen behoefte in had. Mijn partner stoorde zich eraan dat hij altijd de eerste stap moest zetten. Hij zag het als een falen van zijn kant dat ik niet meer klaar kwam en mijn vagina voelde anders voor hem.
Toch trouwden we, want we hielden van elkaar. En een half jaar na het huwelijk kwam ik erachter dat hij lid was van een site met mooie vrouwen op Facebook en hier ook op reageerde. Ik zei hem dat mij dit verdriet deed. Hij zei dat hij nooit reacties kreeg en dat het niet erg was en dat hij ermee zou stoppen. Weer een half jaar later ging hij naar een motorzegening met iemand waarmee ik al 25 jaar bevriend was. Toen bleek dat vriendschap een illusie is, want zij werd verliefd op hem en probeerde hem te overtuigen dat het ok was om een punt achter onze relatie te zetten. Hij bezwoer dat er niets gebeurd was en verbrak het contact op mijn aandringen. Enkele maanden daarna kwam ik erachter dat hij online porno keek. Ik confronteerde hem en zei dat ik het niet fijn vond, maar dat ik het begreep. Hij zei dat het hem niet bracht wat hij zocht en dat hij zou stoppen. In de tussentijd had ik voorgesteld om ons in te schrijven voor tantramassage om elkaar opnieuw te leren kennen. Dat was volgens hem niets omdat dit aangeleerd was, duur en ik niet lenig genoeg was vanwege mijn overgewicht en stijfheid vanwege de medicatie. Ik stelde voor om samen porno te kijken, maar dat was ook niets volgens hem. Vervolgens kwam ik erachter dat hij zich had ingeschreven op Novamora. Een betaald profiel. Maar dat was volgens hem niet erg want hij ging niet vreemd en hij had nog geen reactie gehad. Hij miste de spanning en het teasen. Maar hij zou ermee stoppen. Hij vond het spijtig dat ik me niet realiseerde dat ik meer kon terug krijgen als ik iemand losliet.
Toen ik er vervolgens achterkwam dat hij pikante foto’s uitwisselde met een dame. Die hem net voor hij zijn profiel verwijderde contacteerde. Heb ik gezegd dat ik hem niet vertrouwde en gingen we in relatietherapie. Tentijde van de therapie vertelde hij dat de desbetreffende vrouw nog een keer contact had gezocht. Hij vertelde dit in een sessie. De therapeute vroeg waarom hij haar niet geblokkeerd had en dat heeft hij toen gedaan. Enkele weken daarna kwam ik erachter dat hij een massage met een happy end had gehad. In zijn bewoordingen had hij nog niet de tijd gehad om hier met mij over te praten, ruim 2 dagen na het gebeurde. Vervolgens gaf hij aan dat hij niet meer naar relatietherapie wilde omdat we over veel andere problemen praten. Daarna zei hij dat we geen relatietherapie nodig hadden, maar goed met elkaar in gesprek moesten blijven.
Gisteren kwam ik erachter dat hij 2 weken geleden de desbetreffende dame gedeblokkeerd had en een berichtje had gestuurd, maar hij had geen bericht terug gehad. Hij blijft bij zijn punt dat dit geen vreemdgaan is en dat ik star ben
Beste Suzanne,
Wat een heftig verhaal vertel je! Als ik zo naar je verhaal kijk, dan lijkt me dat een discussie over wel of niet vreemdgaan een doodlopende weg is. Waar het over gaat is dat zijn gedrag jou pijn doet, kwetst en voor jou de relatie in gevaar brengt. Dat het jouw vertrouwen beschadigt. Dus als hij in gesprek wil, dan zal dit het thema moeten zijn. Niet wat er precies onder de definitie van vreemdgaan valt, maar wat zijn gedrag met jou doet.
Ferdinand
Ik kwam er anderhalf jaar geleden achter dat mijn man appte met een andere vrouw. Hij verwijderde de berichtjes en werd boos als ik erover begon. Ik heb hem toen verteld dat ik hier niet mee om kon gaan en dat hij ermee moest stoppen. Hij beloofde dat ook te doen maar zoals je al raadt gebeurde dat niet. na een half jaar kwam ik er op een avond achter dat hij niet naar zijn vrienden was maar met haar in een huisje van een vriendin van haar was. Op dat moment wilde ik echt de relatie verbreken maar ik trapte nogmaals in zijn leugens. De leugens dat hij allen maar vriendschap met haar had en geen seks. Ik wilde het geloven maar dat was tegen beter weten in. Ik heb hem toen opnieuw voor de keus gesteld. Als hij oprecht met mij door wilde gaan dan zou hij die ander uit zijn leven moeten bannen. Dit beloofde hij en de eerste weken vroeg ik hem er vaak naar of ze nog gereageerd had waarop hij ontkennend antwoorde. Maar 4 maand geleden heeft hij toch toegegeven dat hij seks met haar had gehad. Hij vertelde mij dit omdat hij bang was dat zijn minnares het mij zou gaan vertellen. Het was een absoluut dieptepunt in mijn leven. Vooral omdat de dame in kwestie bij mij langs is gekomen en haar woede op mij gericht heeft en mij veel pijnlijke details heeft verteld en ontzettend veel foto`s, waar zij en mijn man samen kussend en lachend opstonden en in een hotelletje zaten. Het heeft mij zo vreselijk diep geraakt dat ik het als traumatisch ervaren heb. Maar mijn man wilde met mij verder en we hebben samen gesproken over de tekortkomingen in onze relatie. Ik wilde er ook weer voor gaan en heb de draad proberen op te pakken samen met hem. Maar van tijd tot tijd komen de gevoelens van angst, onzekerheid en woede weer bovendrijven. Vooral ook door het feit dat zijn minnares dichtbij ons woont en ik haar dus regelmatig tegenkom. Ik probeer mijn woede voor mezelf te houden maar uit wel mijn onzekerheid. Maar dit brengt ons steeds opnieuw in de problemen want mijn man vind dat hij goed genoeg zijn best doet en ik onterecht aan zijn gevoelens voor mij twijfel. Hij reageert op dit soort momenten geïrriteerd terwijl ik juist enorm de behoefte heb aan bevestiging van zijn gevoelens voor mij. Ik ben bang dat hij om praktische redenen bij mij blijft maar wil hem ook zo graag geloven als hij zegt dat hij van mij houdt. Nu vier maanden na het uitkomen zitten we dus nog met regelmaat in een crisissituatie terwijl we het tussendoot ok heel gezellig samen kunnen hebben. Dat maakt het nemen van de beslissing om door te gaan met de realtie of te stoppen er moeilijk. Is er eits van te zeggen hoelang dit soort gevoelens blijven spelen?
Beste Anneke,
Wat je meemaakt is heel heftig. Ik noem het de salamitactiek. Elke keer hoor je weer een stukje en de laatste klap was 4 maanden geleden. En volgens mij is dat nog maar kort geleden. Dus wat je ervaart is heel normaal. Ik ga er vanuit dat dergelijke gevoelens meestal wel een maand of 6 – 12 duren. En sinds de laatste bekentenis is het logisch dat de crisissituaties zich nog voordoen. Geduld en veel over je pijn praten helpt!
groet,
Ferdinand
Een paar dagen geleden heeft mjjn vriend opgebiecht, een jaar geleden Seks te hebben gehad met een andere vrouw. Hij vertelde dit alleen omdat ik op een gegeven moment wel veel vaginale klachten had en zich zorgen maakte dat hij me misschien had besmet. Ik heb hem huis uit gezet en we hebben sindsdien 2 keer gepraat. Steeds gaf hij alleen de grote lijnen aan en niet de details. Hij bleef dingen voor zich houden. Na veel dreigen dat ik rond zou gaan zoeken met wie hij nog meer contact gehad zou hebben kwamen er nog meer lijken uit de kast. Zoenen en afspreken met een vrouw, seksueel getinte berichtjes naar een andere vrouw. Steeds zag ik dat er rook was en vroeg ernaar maar hij heeft altijd alles keihard ontkent. Nu naar 17 jaar krijg ik dus alle shit in 1 keer. Ik geloof het gewoon niet, we waren er beide overeens dat er een goede en seksuele intieme relatie hadden. Hij kan niet aangeven dat hij wat bij mij gemist heeft en juist altijd heel gelukkig was. Maar hoe kun je al die misstappen dan beoordelen of begrijpen. Hij wil me niet kwijt en vechten voor ons gezin. Maar in welke luchtbel heb ik de afgelopen 17 jaar geleefd.? Met gemak loog hij en ging gewoon steeds weer verder met zijn leven, heb nooit was aan hem gemerkt qua schuldgevoel. Kan dit ooit nog goed komen? Voor mijn gevoel niet maar ben ook bang dat ik de verkeerde beslissing maak
Beste Nicky,
Wat een pijnlijke en confronterende situatie zeg. En ik snap helemaal dat je je nu afvraagt of dit goed kan komen. Ik heb de indruk dat het nu heel vers is. En dan ga je je al de vragen stellen die jij ook stelt. Het is ook herkenbaar dat hij nu niet goed kan aangeven wat hij gemist heeft. Ik snap dat jij dan denkt “maar hoe kun je dan zulke misstappen maken”. Als ik het zo lees dan is het in ieder geval van belang om de rust te bewaren en kan ik je aanraden eens met een derde erbij te praten, zodat jullie samen goed kunnen kijken wat nu de juiste stappen zijn. Als je wilt kunnen we jullie daarbij helpen.
Ferdinand
Mijn man wam terug van een nacht stappen en vertelde me de ochtend erna dat hij had gezoend met een ander. Dit vond ik vreselijk nieuws. Na erover gesproken te hebben besefte we dat we het achter ons moesten laten en verder gaan. De dag erna vertelde hij dat het niet alleen een zoen was, maar dat hij al 4 maanden een seks relatie heeft met een collega. Mijn hele wereld stortte in. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Hoe kon hij mij dit aandoen? Ik eiste van hem om de relatie te verbreken. Hij wilde dit doen door met haar af te spreken. Ik vond dat hij haar maar moest bellen. Uiteindelijk is hij toch gegaan omdat hij haar recht in de ogen wilde kijken. Toen hij terugkwam na 2 uur was ik helemaal boos omdat het zo lang duurde. Hij zei me dat er nog iets meer was. De relatie duurde geen 4 maanden, maar een jaar. Het was niet alleen een seks relatie, maar ook een liefdesrelatie. Ook is ze zwanger van hem geweest, maar heeft ze het laten weghalen. Waarom moet ik dit in 3 fases te horen krijgen? 3x helemaal stukgaan. Ik heb dagen niet gegeten, was niet meer in staat om voor mijn 2 kinderen te zorgen (3 en 5) Na een week gingen we in relatietherapie, hieruit bleek dat hij geen spijt had van zijn praktijken. hij deed het omdat hij geen liefde en genegenheid meer voelde in onze relatie en dat dat mijn schuld was. Ik had naar mijn idee een prima relatie. Hij had een relatie met haar, maar probeerde tegelijkertijd onze relatie verbeteren. Hij heeft me alles vertelt omdat hij nu voor mij kiest. Lang verhaal kort, Ik wil met hem verder maar er staat een grote muur voor me. zolang hij maar blijft roepen dat het mijn schuld is, en dat wat ik gedaan heb (verwaarlozing van de relatie) net zo erg is als het vreemdgaan van hem, kan ik niet verder. Ik zit vast. Ik krijg de kans niet om het te verwerken. Hij is nu na 3 weken weer helemaal oké, maar ik kan me nog steeds niet openstellen naar hem. Er blijven verwijten naar elkaar komen. Hoe kom ik hier doorheen?
Beste Melissa,
Excuses voor de late reactie! Maar wat een heftig verhaal vertel je! Ik snap helemaal dat jij nog een muur hebt en je niet kunt openstellen. Zeker niet omdat je het gevoel hebt dat hij geen spijt heeft en jouw aandeel net zo groot maakt.
Belangrijk is je te realiseren dat een verwijdering in je relatie een reden is voor vreemdgaan. Maar dat keurt het vreemdgaan niet goed. Je kunt het nooit als excuus aanvoeren. Zo van “jij gaf me geen liefde dus ben ik vreemd gegaan”. Het is wel een factor om naar te kijken. Maar niet om het een tegen het ander weg te strepen. Jij hebt nodig dat je erkenning krijgt voor dit vreselijke verraad. Daar pijn om mag hebben, en je hebt spijt nodig.
En natuurlijk zal hij uiteindelijk ook willen dat jullie samen kijken naar wat hij miste.
Als ik het lees, dan denk ik dat het programma SAMEN jullie goed op weg kan helpen. Zeker module 3, Meeleven.
Maar ook module 2, Amputatie.
Of misschien is een gesprek met een van onze therapeuten van waarde.
groet,
Ferdinand
Beste Ferdinand,
Ik heb ruim 10 jaar geleden Q koorts opgelopen en daardoor is mijn gezondheid en mijn leven totaal veranderd. Soms is dat lastig, voor mij maar ook mijn vrouw. Anderhalf jaar geleden is mijn vrouw samen met een donkere collega (Mijnheer C) op haar werk (Amsterdam) een relatie begonnen. Ze hielden contact via werkmail, werktelefoon en privetelefoon. Ik had soms argwaan en heb haar zelfs een keer betrapt in onze vakantie op de wc met haar werktelefoon, maar ze lulde zich overal onderuit en maakte dan grote ruzie en gaf mij dan de schuld dat ik haar niet vertrouwde. Ze hebben sex gehad in de parkeergarage in zijn auto, na een borrel op de parkeerplaats in zijn auto en zelfs 2 keer een hotel geboekt terwijl ik dacht dat ze gewoon op haar werk was. Inmiddels weet ik veel (en ik denk nog lang niet alles) en heeft ze duizend keer spijt betuigd en ze ziet in dat ze heel stom is geweest . Op haar wek weten enkele mensen wat ze gedaan heeft (collega’s, manager en ook bureau integeriteit) die hebben onderzoek gedaan en hebben de hele berg shit boven tafel gekregen. De vrouw van (Mijnheer C) weet inmiddels ook veel omdat ik viavia en een heel lange weg van zoeken haar heb geinformeerd. Beide hebben nu een sanctie gekregen en een notitie in hun dossier. Maar het probleem nu is dat ik elke dag kapot ga! Ze vertrekt van huis vroeg in de morgen (we wonen in het zuiden) en komt om 18.00 uur thuis maar ik heb nergens controle op. Haar werktelefoon in gecodeerd omdat ze dat moet ivm haar werk, haar orivetelefoon houd ik continu in de gaten ( haar whatsapp) en haar telefoonrekening kijk ik elke maand na of ik vreemde nummers zie nummers vaak zie en op rare tijden. Zo ben ik destijds heel veel te weten gekomen. Maar wat als ze nu alles via haar werktelefoon doet? Ze zegt dat ze haar lesje geleerd heeft en dat ze mij niet kwijt wil (waarom ging je dan 8 maanden vreemd met hem?) en ons gezin niet nog meer wil beschadigen. Want onze 2 zoons van 6 en 8 weten inmiddels veel (ze hebben veel teveel meegekregen tijdens onze ruzie’s) hoe kom ik van alle stress af en hoe krijg ik rust? Ik ga echt letterlijk en figuurlijk kapot, ik trek het zo niet. Het beinvloed mijn hele leven elke dag (ik heb zelfs Op de dag dat ik erachter kwam een overdosis genomen en ben toen met toeters en bellen afgevoerd naar het ziekenhuis. Nog steeds denk ik vaak aan de dood, ik voel me doodongelukkig maar wil mijn kinderen niet beschadigen. En mijn vrouw wil ik ook niet kwijt! Ze is letterlijk en figuurlijk mijn alles ondanks dat ik soms heel boos op haar ben na alles. Wat moet ik toch doen? ?
Beste Robert,
Bedankt voor je eerlijke hartverscheurende verhaal.Wat je vertelt is het meest moeilijke. Weer gaan vertrouwen terwijl je wantrouwt. En terecht!
Waar ik benieuwd naar ben is wat jullie samen gedaan hebben aan dit wantrouwen. Welke stappen heeft zij gezet om jouw vertrouwen weer te verdienen? Welke afspraken hebben jullie gemaakt? Hoe laat ze zien dat ze te vertrouwen is? Die vragen zijn belangrijk. Want je kunt veel samen doen om weer te gaan vertrouwen.
Laat ze op haar werk weten wat ze doet?
Is ze open over waar ze staat?
Hoe reageert ze op jouw wantrouwen?
Eventueel is een gesprek met een van onze therapeuten een aanrader om hier samen naar te kijken.
Ferdinand
Heel zwaar…
11 jaar geleden werd mijn echtgenoot verliefd op zijn collega. We hadden toendertijd een zeer open relatie. Hij en zijn collega betrokken zowel mij als haar echtgenoot in “de relatie”, in het kader van “consenting adults ” en niemand hoeft ons te veroordelen, maakte dat deel uit van wie wij waren.
Na een tijd, kwam uit dat ze dit deden om hun relatie te legitimeren en kwam het voorafgaande bedrog uit. Het andere koppel scheidde, wij bleven bij elkaar. We probeerden 4 relatietherapeuten, maar dat werkte niet.
Onze relatie hield stand, doch ik voelde me niet meer gelukkig zoals tevoren.
Vorig jaar barstte de bom opnieuw los. Bleek dat mijn echtgenoot van 2011 tot 2015 en van september 2018 tot januari 2019 een relatie heeft gehad met één van mijn ex-medewerksters. Ik heb dus alleen gevochten voor onze relatie, ik vertrouwde hem opnieuw, keek nooit in zijn gsm of mails. De echtgenoot van mijn mijn medewerkster ontdekte alles en zo stopte de relatie. Daarnaast ontdekte ik ook dat hij afsprak op Tinder, naar prostitués ging. Inmiddels zijn we al een jaar in relatietherapie. Het verdriet is er niet minder om. Mijn man geeft aan dat zijn “vergissingen” niks met onze relatie te maken hebben, dat hij het spannend vond, zich dood verveelde op zijn werk en het zeker niet meer zal doen uit angst me te verliezen. Ook ik ben bang hem te verliezen; ik heb aan mezelf en onze 20-jarige zoon beloofd niets meer te tolereren en alsnog te scheiden mocht ik morgen iets nieuws ontdekken.
Ik ben van nature niet wantrouwig, heel vergevingsgezind en geloof in het goede van de mens. Maar deze knagende pijn gaat niet weg, ik kan haast aan niks anders meer denken, ik word heen en weer geslingerd tussen blijven en vertrekken. Ik weet dat ik emotioneel beladen ben, ik ben namelijk een achtergelaten kind, de verlatingsangst is enorm. Hij is al 27 jaar mijn houvast, maar ik voel me soms een vod, alhoewel hij nu erg zijn best doet en eigenlijk altijd mijn maatje, een schitterende papa, een steun en toeverlaat in de zeer verantwoordelijke job die ik heb. Alleen… ik weet het soms niet en wil van de pijn af.
Beste Nancy,
Bedankt voor je eerlijke verhaal. Eigenlijk beschrijf je twee kanten van jezelf. Je bent enerzijds heel vergevingsgezind en niet wantrouwig, maar aan de andere kant voel je je ook heel verraden.
In je laatste zin “ik wil van de pijn af” zit denk ik de crux.
Je hebt zoveel pijn in je leven gehad waar je op jouw manier mee gedeald hebt. Maar ik vermoed ook veel overheen geleefd hebt. Vertrouwen en vergevingsgezindheid is mooi, maar kan ook een manier zijn om over pijn heen te leven. Dat is gemakkelijker dan de pijn te doorleven. En na alles wat er gebeurd is snap ik dat er veel pijn zit en die gaat niet zomaar weg. Ben benieuwd hoe jullie over de pijn praten. Of je je dan gezien en begrepen voelt. Of dat de pijn door opmerkingen als “het heeft niets met jou te maken” in feite gebagatelliseerd wordt. Want dat kan zomaar.
En pijn gaat pas weg als het gezien en begrepen wordt.
groet,
Ferdinand
2 weken geleden ben ik er achter gekomen dat mijn man (10 jaar getrouwd, 20 jaar samen) is vreemdgegaan.
Hij heeft via Facebook contact gehad met iemand die hij via zijn werk had ontmoet. Dat contact is overgaan in appen en daarna bezoekjes bij haar. Hij heeft de meest bizarre leugens verzonnen om maar bij haar te kunnen zijn. Elke mogelijkheid die hij had greep hij aan om naar haar te gaan. Hele dagen zijn ze op stap geweest.
Hij voelde zich zo fijn bij haar (ze is 16 jaar jonger dan hij) dat hij ons gezin niet meer belangrijk vond. Ook zijn ze diverse keren met elkaar in bed beland.
Tijdens hun relatie is hij diverse keren met mij het gesprek aangegaan dat hij dacht dat het beter was dat wij gingen scheiden. Elke keer kwam hij hierop terug. Na wederom een gesprek met elkaar, hebben we besloten dat we gaan vechten voor ons huwelijk, ik wist toen nog niks van zijn extra relatie. Daar kwam ik een dag later achter.
Hij geeft aan dat hij echt spijt heeft en ons niet kwijt wil. Dat het het allemaal niet waard is geweest. Hij zegt dat hij wist dat het met haar iets tijdelijks was.
Het is nog vers maar het doet zoveel pijn als ik denk aan wat hij allemaal gedaan heeft met haar.
Ook snap ik niet hoe je jezelf zo kan verliezen als je zelf al weet dat het iets tijdelijks is.
Het liefst zou ik het hem vergeven en verder gaan, maar ik weet niet of ik het kan. Ik ben bang dat ik dit niet kan verwerken en het voor altijd tussen ons in blijft staan.
Jullie e-book kan ik niet downloaden, zijn er dingen die ik kan doen om heel dit gebeuren te vergeven/vergeten. Ik kan er niet tegen dat mijn gedachten alle kanten opschieten en ik niet weet waar ik naar toe moet werken.
Beste Debby,
Je hebt een behoorlijke klap te verwerken gekregen. Ik begrijp heel goed dat je het liefst wilt vergeven en door wilt gaan, maar helaas werkt dat niet zo. Dit kost tijd om te verwerken en die tijd gaat samen met de nodige pijn. Ik zal je het e-book sturen en misschien helpt het om eens vrijblijvend met een collega van mij van gedachten te wisselen?
Ferdinand
Ik vraag me vooral af of het mogelijk is dat iemand die zijn hele leven al vreemd gaat, zowel bij zijn vorige vrouw alsook meerdere keren bij mij, kan veranderen? Ik ben er een paar weken geleden achter gekomen dat hij mij vanaf dag 1 heeft bedrogen. Hij zegt dat ik de liefde van zijn leven ben en er alles aan wil doen om uit te zoeken waar dit gedrag vandaan komt en daarmee te willen stoppen. Maar ik ben al zo vaak naïef geweest en als mijn buurvrouw mij dit verhaal zou vertellen, zou ik haar adviseren heel hard weg te rennen.
In mijn vorige huwelijk ben ik ook meerdere keren bedrogen, ik zoek ze er kennelijk op uit.
We hebben al 15 jaar een uiteindelijk geslaagd samengesteld gezin, waar vooral ik keihard gestreden heb. En ik dacht ook dat hij de liefde van mijn leven was en mijn beste vriendje. Nu word ik heen en weer geslingerd; hou ik wel of niet van hem; hij is niet de man gebleken die ik dacht dat hij was. Hij wist van mijn eerdere ervaring en ik heb hem gevraagd mij dit nooit aan te doen. En áls er iets zou gebeuren, dat zelf aan mij te vertellen. Helaas. Nu heeft hij wel álles verteld. Woont ergens anders en is in therapie. Is het mogelijk om dit gedrag te veranderen?
Wij zijn 31 jaar samen waarvan bijna 27 jaar getrouwd. Onze relatie heeft moeilijke tijden gekend maar elke keer weer stonden we naast elkaar en gingen we ervoor. Voor een half jaar terug kreeg ik via facebook een bericht waaruit ik kon opmaken dat mijn man een affaire had gehad. Ik heb hem daarmee geconfronteerd en hij zei dat dat zo was. Een dag later bleek het verhaal nog erger te zijn dan die al was. Hij bleek al 4 jaar lang vreemd te gaan, waarvan hij de laatste 2 jaar een dubbelleven had geleid, dit kon ongemerkt omdat dat in het buitenland gebeurde waar hij maandelijks 2 wkn werkt. Heb regelmatig gezegd dat ik mij eenzaam voel in dit huwelijk doordat hij al jaren veel in het buitenland is voor zijn werk en daardoor de opvoeding van de kinderen feitelijk helemaal alleen heb gedaan. Alles hier in NL kwam op mijn bordje te liggen, hij had het altijd makkelijk als hij weer terug was want alles was al geregeld. Uiteindelijk door alles stress kreeg ik lichamelijke problemen, en ook geestelijk. Maar hij heeft mij nooit ondersteund in mijn zoektocht naar een antwoord terwijl ik hem overal en altijd in heb bijgestaan, hij heeft in het begin van onze relatie een gokverslaving gehad waardoor wij uiteindelijk helemaal platzak waren. Ik heb toen niet laten vallen want ik hield onvoorwaardelijk van hem. En heb ook altijd gedacht dat hij onvoorwaardelijk van mij hield. Ik wil vechten voor onze relatie maar hij zegt dat hij al jaren niet meer van mij houdt. Als ik daarop door vraag krijg ik alleen als antwoord dat ik aan mijzelf moet gaan werken, maw het ligt aan mij. Op dit moment zit ik klem in mijn emoties want ik heb behoefte aan uitleg en waar het is misgegaan, en zolang hij mij daarin niet wil antwoorden kom ik niet uit die negatieve spiraal waarin ik nu zit, waarin ik al een tijd zit want hij wil al heel lang geen antwoord geven op mijn vragen. Hoe pak ik dit aan? Want ik denk dat hij diep van binnen echt nog wel van mij houdt want anders was hij voor 2 jr terug ook niet op zijn knieën gegaan en een liefdesverklaring aan mij heeft gegeven tijdens ons 25 jarig huwelijksfeest in het bijzijn van al onze vrienden en familie….
Hai, mijn man heeft aan sexting gedaan, ik vond zijn oude mobiel en daarop was een blote vrouw te zien, de foto was als achtergrond gekozen. Ik was in shock. Ik confronteerde hem ermee, hij zei dat een oude mobiel was, waar hij apps op uitprobeerde. Van de foto claimde hij niets te weten. Na een lang gesprek concludeerden we beiden dat de relatie niet over was. Dus we gaan het weer proberen. Het probleem is dat mijn 20 jarige dochter ook die mobiel vond, toen ik met de honden uit was. Ze was zo mogelijk nog meer in shock dan ik was. Huilen, zeggen van dat hij een slechte man is, enz. Ze zei, je gaat hem vast vergeven, en dan is alles precies zoals het was. Na het gesprek met mijn man, vertelde ik haar de uitkomst. Nu is ze onwijs boos. Ze zei, ik had hem nooit vergeven. Wat nu?
Wat ik geleerd heb van het vreemdgaan door mijn man (we zijn nog bij elkaar):
– om te beginnen bij het begin: aan het begin van een relatie hoor je al eerlijk te zijn over je mate van monogamie. Zodat de ander zelf een keuze kan maken of deze wel een partner wil die buiten de deur wil snoepen. Vaak gaat het hier al mis: verzwegen wordt dat er graag porno wordt gekeken of dat iemand sex wil buiten de eigen partner om.
– aansluitend op bovenstaande punt: het bedrog, het liegen slaat een enorme wond. Niet zozeer het vreemdgaan zelf. Je partner speelt een toneelstuk waar je je vertrouwen in hebt gesteld, je veiligheid bij zocht. Die veilige haven wordt door het liegen vernield.
– leg de schuld en verantwoording bij wie deze hoort. Ook al is je relatie slecht, dat maakt het nog niet ok om stiekem vreemd te gaan. Degene die vreemdgaat is verantwoordelijk voor zijn of haar gedrag.
– vergeven is een leuke modetrend maar werkt niet als de ander geen spijt heeft en geen sorry laat zien in zijn daden. Vergeven wordt dan weerloos jezelf laten beschadigen. Daarbij kan het vergeven echt wel even duren. Het is gezond om boos te zijn en verdrietig, kom voor jezelf op! Je bent wreed belazerd. De vreemdganger mag terecht op de blaren zitten. Als hij of zij echt spijt heeft en er wel voor je wilt zijn, geeft hij jou de tijd en luistert naar jouw emoties.
– wees duidelijk, communiceer: je bent niet verplicht om bij mij te blijven maar blijf je bij mij, dan wil ik echt dat je voor 100% voor mij kiest. Zo niet, daar is de deur. Ik hoef geen partner die niet volledig voor mij kiest.
– een ander in het spel met ook een partner die toch nog contact zoekt? Wees ook daartegen duidelijk: nog 1x contact en ik sla een boekje open naar jouw partner toe.
Sta geen contact toe.
Succes iedereen, het is niet makkelijk. Maar als je er samen uitkomt, wordt het er mooier op. Echt waar.
Voor wat het waard is, ik ben vreemdgegaan. Enkele keren. Niet fysiek met iemand maar via webcamsex. Waar dit voor mij uiteindelijk telkens toch niet goed voelde, bleef ik het wel doen. En uiteindelijk, zoals alles wel, is het uitgekomen. Mijn vrouw, waar ik al 20 jaar mee samen ben, begon vermoedens te krijgen dat er dingen niet in de haak waren en na twee weken van veel gesprekken, boosheid, leugens van mijn kant, controle van telefoonrekeningen etc kwam de waarheid boven water. Ik schaam me hier kapot voor, ik kan ook niet goed verklaren waarom ik het ben blijven doen. Ik kom in mijn relatie niets te kort en heb ook zeker niet de behoefte om fysiek met een ander aan de slag te gaan (geloof me, de kans is ooit geboden en daar had ik totaal geen behoefte aan). Maar nu, bijna twee maanden later, kan ik zeggen dat we in ieder geval regelmatig hierover praten, dat ik me erg bewust ben van hetgeen ik aan schade toegebracht heb en dat die schade enorm groot is. We zijn nog bij elkaar alhoewel ik regelmatig het idee had om mijn spullen te pakken. Mocht mijn vrouw er op aan dringen doe ik dat meteen maar ik heb besloten zelf die stap niet te zetten. Ik kan moeilijk mijn relatie in brand steken en vervolgens mijn vrouw met die puinhoop achterlaten. Hopelijk gaat dit de goede kant op. Alles is in ieder geval opgebiecht en ik heb me volledig opengesteld. Natuurlijk gelooft ze veel niet zonder meer, bijvoorbeeld dat ik zelf niet precies kan aangeven wanneer het begonnen is. Op zich snap ik haar hierin ook wel, voor haar is dit een belangrijk punt terwijl dit voor mij destijds niets bijzonders was. Maar goed, openheid en eerlijkheid zijn nu de sleutelwoorden met daarbij het besef dat dit niet zomaar hersteld is. Voor nu wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt, geen idee of iemand hier iets mee kan maar laat duidelijk zijn dat ik, als veroorzaker hiervan, hier heel veel spijt van heb en me destijds totaal niet bewust was van de schade die dit zou toebrengen. Dat is stom en kortzichtig maar niettemin de waarheid. Geen idee of dit voor iedereen geldt die zijn of haar partner bedriegt, op wat voor manier dan ook. Hopelijk gaan we hier goed uitkomen.