Als je partner is vreemdgegaan duurt het meestal lang voor je dit samen verwerkt hebt. Vaak verzuchten mensen die zijn vreemdgegaan dat het wel heel lang duurt voor de ander erover heen is. De volgende verzuchtingen hoor ik vaak in de praktijk:

“Waarom doet het nog steeds zo’n pijn dat mijn partner is vreemdgegaan?”
“Waarom blijf je terugkomen op het vreemdgaan?”
“Waarom laat je het ontrouw niet een keer los?”
“Waarom duurt een herstelproces na vreemdgaan zo lang?”

Herstellen van vreemdgaan duurt lang. En zelfs als je denkt dat je het nu gehad hebt, komen er weer momenten waarop de pijn weer naar boven komt. Vaak onverwachts. 

Om stellen die herstellen van ontrouw te helpen heb ik de metafoor van de naweeën bedacht:

Ik kan het me nog goed herinneren, de geboorte van mijn kinderen. Wat een pijnlijk en intensief proces, en dan de blijdschap over dat bebloede en besmeerde hoopje mens dat in de armen van mijn vrouw ligt. De blijdschap over dit nieuwe wonder wint het van de pijn van de weeën. Wat wij bij ons eerste kind niet wisten, is dat de pijn van de weeën niet meteen over is na de geboorte. In de eerste dagen na de bevalling kwamen er af en toe naweeën. Ze kwamen vaak onverwacht en waren weer pijnlijk.  Wat we ook niet wisten, was dat hoe sneller het geboorteproces ging, des te zwaarder en langer de naweeën duurden.

Aan dit beeld moest ik denken bij het proces van herstel van vertrouwen na vreemdgaan. Een super zwaar en pijnlijk proces, maar dan langzaam maar zeker ook de blijdschap van de nieuwe start. Het samen verder willen. Elkaar hopelijk weer teruggevonden hebben.
En dan opeens weer een nawee. Het kan zomaar gebeuren. Hij is opeens weer te laat thuis. Zij is een fase wat afstandelijker. Hij trekt zich weer wat terug en is veel weg. Een ontmoeting op straat… En opeens is de oude angst weer terug “Hij gaat toch niet weer vreemd” of “zie je wel…”

Eigenlijk kun je niet anders verwachten dan dat je in een herstelproces na maanden of jaren nog wel eens naweeën zult hebben. Naweeën die zich zomaar onaangekondigd aandienen en die de oude pijn en schrik opeens weer naar de voorgrond brengen. Heel vervelend, maar het hoort er nou eenmaal bij.

Naweeën wegpuffen
Voor de bevalling leerden mijn vrouw en ik dat je weeën weg moet puffen. Zij voelt ze en moet puffen. Ik leerde meepuffen. Het voelde heel apart om mee te moeten puffen, maar tijdens de bevalling had mijn vrouw  er veel aan dat ik dat deed.
Dit geldt ook voor emotionele naweeën. Die doorsta je ook al puffend. Daarmee bedoel ik dat je er lucht aan geeft. “Pfff. Ik ben me weer kapot geschrokken toen je te laat thuis was en dacht… het zal toch niet zo zijn…Pfff.” Gewoon lucht geven aan je nawee.
En als partner puf je mee. “Pfff, heftig zeg. Wat naar dat je zo bang was. Kom hier, ik voel met je mee… pfff!”

De veroordelingsvalkuil
Het klinkt zo simpel, naweeën puf je weg. En als partner puf je mee! Maar vaak schrik je als degene die de crisis veroorzaakte  je ook suf. “Nee, niet weer!” Eigenlijk heb jij ook last van een nawee!
Veel partners vallen echter in de valkuil om de weeën van hun partner te veroordelen. “Is het nou nog niet over? Heb je het er nog steeds over? Hou daar eens mee op!” Je snapt echter wel dat dit de weeën alleen maar erger maakt!

Je kunt het altijd herstellen
Ik kan jullie nu wel vertellen wat je moet doen, maar de realiteit is vaak dat je op het ogenblik dat het gebeurt niet de juiste reactie hebt. Je schrikt, voelt je aangevallen of in de verdediging gedrongen. Je deelt niet je angst en pijn maar je boosheid… Geeft niets, fouten maken hoort er bij.

Weet dat je altijd een tweede kans hebt. Reageer je verkeerd? Herstel het daarna. Dat is wel belangrijk. Vergeet je mee te puffen? Puf later alsnog mee. Vergeet je te delen dat je een nawee hebt? Deel je nawee alsnog en puf er samen om! Is de nawee te heftig? Voer nogmaals een putgesprek. 

In mijn online-programma SAMEN leer ik je hier alles over.