Kun je vreemdgaan zomaar vergeven? Deze blog gaat in op de vraag naar vergeving na vreemdgaan.
“Wil je me vergeven?” Het wordt vaak snel gevraagd. En sommige bedrogen partners zijn ook snel in het uitspreken van vergeving naar hun partner die ontrouw was. Vergeving is echter niet iets dat je zomaar op een moment, midden in de crisis kunt doen. Veel mensen doen dat wel, maar gaan later twijfelen aan hun vergeving. En terecht.
In de afgelopen jaren ontdekte ik iets over vergeving wat voor mij van grote waarde is geworden. Ik leerde dit van de Zuid-Afrikaan Desmond Tutu, die erover schreef in Het boek van vergeving (2015). Ik groeide zelf op in Zuid-Afrika, tijdens de apartheid en maakte bewust de ommekeer mee. Na de val van de apartheid was er de angst van de blanke bevolking (die ik zelf ook wel wat meevoelde): nu volgt wraak. Maar die kwam niet, dankzij mensen als Mandela en Tutu. Het waren mensen die grote ellende hadden meegemaakt, maar niet bitter waren geworden. Ze waren groter geworden, liefdevoller en menselijker.
Wat zij geleerd hadden, en ik weer van hen, is dat je bij onrecht maar twee opties hebt. Ofwel leven in vrijheid, wat betekent dat je de pijn draagt en de verantwoordelijkheid neemt ervan te genezen. Ofwel leven in wrok en bitterheid, waarmee je verwordt tot het niveau van de daders.
Zo maakte ik een man mee die zo boos was om het vreemdgaan van zijn partner dat hij daarna een razende tierende man werd voor zijn partner. Deze man is terecht boos om het vreemdgaan, maar komt in de wrok en bitterheid terecht door zijn woede om het ontrouw van zijn partner.
De alternatieve route begint volgens Tutu met twee fundamentele stappen. Allereerst je verhaal vertellen. Ten tweede je pijn benoemen. Vergeven kan volgens Tutu alleen door veel tijd te besteden aan je verhaal en je pijn. En door erkenning voor je pijn te krijgen, erkenning van degene die jou pijn gedaan heeft. Ik leerde van Tutu hoe belangrijk het is dat je je verhaal vertelt, je pijn benoemt en in de ogen van de ander jouw verdriet weerspiegeld ziet.
Dit herken ik ook uit mijn werken met stellen waarvan een van beide is vreemdgegaan. Als de bedrogen partner het verhaal kan vertellen en de pijn kan benoemen, en degene die vreemdgegaan is mee kan voelen ontstaat er genezing.
Merk je dat je vastloopt in je gesprekken met je partner? Wil je gewoon een keer van gedachten met ons wisselen? Neem contact op voor een vrijblijvend gesprek mail@relatie-herstel.nl.
Om stellen verder te helpen ontwikkelde ik een online-programma, S.A.M.E.N. waarin ik stellen die door ontrouw in een crisis terecht zijn gekomen stap voor stap door de crisis heen help. Dat kun je samen doen of met hulp van ons.
Ik kom er net achter dat mijn vriend al 2 jaar vreemd gaat (relatie van 6,5 jaar). Hij is erg ongelukkig met zichzelf (en ik denk ook deels in de relatie), al langere tijd. Dat wist ik en dat vind ik vreselijk voor hem. Hij zit al enige tijd in therapie.
Ik voel ook nog ontzettend veel liefde voor hem en we hebben het ook prachtig gehad. Ik heb nog niet veel details gehoord, omdat ik dat niet wil. Ik wil niet steeds een film in mijn hoofd, eigenlijk wil ik niet eens weten wie en/of het de hele tijd met één persoon was of met anderen, of er gevoelens waren, hoe vaak etc.
Ben ik nu aan het ‘struisvogelen’? Tot in hoeverre zou ik dit allemaal wel moeten (willen) weten? Ik heb juist het idee dat als ik alles weet, het echt nooit meer goed zou kunnen komen omdat ik die details niet meer los zal kunnen laten. Ik heb in het verleden wel eens alles willen weten (over andere zaken) en dat heeft me eigenlijk nooit echt verder gebracht…
Struisvogelen is niet erg. Alles willen weten heeft als groot nadeel dat het je ook stress kan opleveren. En inderdaad een film in je hoofd. Het beste is dat je de hoofdlijnen wel weet, maar de details laat voor wat het is.